furca - Viccionari, el diccionari lliure
Article Images
- Pronúncia(i): /ˈfʊr.ka/
- Etimologia: Del protoindoeuropeu *perkʷu-s («roure»).
furca f. (genitiu furcae)
- pilar (de fusta), suport, bastida
«Tum primum circo qui nunc maximus dicitur designatus locus est. Loca divisa patribus equitibusque ubi spectacula sibi quisque facerent; fori appellati; spectavere furcis duodenos ab terra spectacula alta sustinentibus pedes.» (Titus Livi, Ab Urbe condita, I,35)
- Llavors va ser quan fou traçat el perímetre del que seria el Circ Màxim. S'hi destinaren llocs especials per als senadors i els cavallers, anomenats fori, i cadascun d'ells hi feren construir llotges sostingudes sobre pilars de dotze peus d'alçada.
- forca
Cas | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominatiu | furca | furcae |
Vocatiu | furca | furcae |
Acusatiu | furcam | furcās |
Genitiu | furcae | furcārum |
Datiu | furcae | furcīs |
Ablatiu | furcā | furcīs |
- Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959, p.822-823