Portada

Artigo destacado

O titanio é un elemento químico de símbolo Ti e número atómico 22 que se sitúa no grupo 4 da táboa periódica dos elementos. É un metal de transición de cor gris, baixa densidade e gran dureza. É moi resistente á corrosión por auga do mar, auga rexia e cloro. Foi descuberto en Cornualla, Gran Bretaña, por William Gregor en 1791 e Martin Heinrich Klaproth nomeouno así polos titáns da mitoloxía grega. Este elemento dáse en diversos depósitos de minerais, principalmente de rútilo e ilmenita, que se distribúen amplamente pola codia terrestre e a litosfera, ademais de formar parte de moitas formas de vida, rochas, corpos de auga e solos. A extracción deste metal dende o mineral realízase por medio do método de Kroll ou polo método de Hunter. O composto máis común é o dióxido de titanio, habitual na fotocatálise e usado na manufactura de pigmentos de cor branca. Outros compostos habituais inclúen o tetracloruro de titanio (TiCl₄), un compoñente catalizador, e o tricloruro de titanio (TiCl₃), empregado coma catalizador na produción de polipropileno. O titanio pode formar aliaxes co ferro, o aluminio, o vanadio e o molibdeno entre outros elementos, producindo aliaxes lixeiras e resistentes para aplicacións aeroespaciais (motores de reacción, mísiles e naves espaciais), aplicacións militares, aplicacións industriais (produtos químicos e petroquímicos, plantas de desalinización), na automoción, para próteses médicas e implantes ortopédicos, instrumentos e implantes dentais, aparellos deportivos, xoiería ou teléfonos móbiles entre outras aplicacións. As dúas propiedades máis útiles deste metal son a resistencia á corrosión e a maior proporción de dureza-densidade de tódolos elementos metálicos. Cando non se atopa nunha aliaxe, o titanio é igual de forte que algúns aceiros, pero presentando unha menor densidade que estes. Ten dúas formas alotrópicas e cinco isótopos naturais que van dende ⁴⁶Ti ata ⁵⁰Ti, sendo ⁴⁸Ti o máis abundante deles.

Sobre Galicia

O antigo Cuartel de San Fernando de Pontevedra, é un grande edificio neoclásico de principios do século XX situado no centro da cidade, diante dos xardíns do doutor Marescot e moi preto da Alameda de Pontevedra. O actual cuartel de San Fernando ten a súa orixe na Real Casa da Maestranza, edificada entre 1665 e 1668 por Íñigo Melchor Fernández de Velasco. Este edificio foi inicialmente un cuartel destinado a acoller a soldados en tránsito durante a guerra con Portugal. En 1719, durante a invasión inglesa, sufriu graves danos e, tras reparacións menores, o Concello de Pontevedra solicitou a súa reconstrución en 1738 baixo a dirección do enxeñeiro Antonio Flobert. Durante os séculos XVIII e XIX, o cuartel albergou diversos rexementos e serviu como hospital militar. Denominado Cuartel de San Fernando no século XIX, a súa deterioración levou á decisión de demolelo e construír un novo edificio a finais dese século. A obra, deseñada por Bonifacio Menéndez Conde, comezou en 1906 e concluíu en 1909. Este novo cuartel albergou unidades militares ata 1992, cando foi adquirido polo Concello de Pontevedra. O edificio foi remodelado e a finais de 1994 pasou a ser a sede da Facultade de Belas Artes de Pontevedra.

Tal día coma hoxe no ano...

• 1493, parte a segunda expedición de Cristovo Colón ao Novo Mundo.
• 1783, Inglaterra recoñece a independencia dos Estados Unidos de América.
• 1895, Annie Londonderry convértese na primeira muller en dar a volta ao mundo en bicicleta.
• 1951, nace Pedro Almodóvar (na imaxe), cineasta manchego.
• 1973, Guinea-Bissau declara a súa independencia de Portugal.
• 2010, morre a cantante galega Ana Kiro.