hunn - Wiktionary, the free dictionary


Article Images

From Middle High German hunt, from Old High German hunt, from Proto-West Germanic *hund, from Proto-Germanic *hundaz. Cognate with German Hund, Dutch hond, English hound, Icelandic hundur.

hunn m

  1. (Issime) dog

From Middle High German haben, from Old High German havēn, northern variant of habēn, from Proto-West Germanic *habbjan.

The modern vocalism (-u-, -ue-) implies that the shortening into a monosyllable, common throughout western High German, must have occurred rather late in Luxembourgish. (The shift -a--ue- requires an open syllable.)

The expected imperative would be *huef. The form hief is perhaps influenced by hief, imperative of hiewen (to lift), or by sief, imperative of sinn (to be), though this latter form is itself unclear.

hunn (third-person singular present huet, preterite hat, past participle gehat, past subjunctive hätt, auxiliary verb hunn)

  1. to have

    conjugation of hunn

infinitive hunn
participle gehat
auxiliary hunn
singular plural
1st person
ech
2nd person
du
3rd person
hien/si/hatt
1st person
mir
2nd person
dir
3rd person
si
indicative present simple hunn hues huet hunn hutt hunn
preterite hat has hat haten hat haten
present perfect hu gehat bass gehat ass gehat hu gehat hutt gehat hu gehat
past perfect hat gehat has gehat hat gehat hate gehat hat gehat hate gehat
future simple wäert hunn wäerts hunn wäert hunn wäerten hunn wäert hunn wäerten hunn
future perfect wäert gehat hunn wäerts gehat hunn wäert gehat hunn wäerte gehat hunn wäert gehat hunn wäerte gehat hunn
conditional simple hätt häss hätt hätten hätt hätten
present géif hunn géifs hunn géif hunn géifen hunn géift hunn géifen hunn
perfect hätt gehat häss gehat hätt gehat hätte gehat hätt gehat hätte gehat
imperative affirmative hief hieft
  • ho (Nynorsk)

hunn m (definite singular hunnen, indefinite plural hunner, definite plural hunnene)

  1. (zoology) a female