intra - Wiktionary, the free dictionary
Article Images
intra
- (jargon) Clipping of intranet.
Inflection of intra (Kotus type 9/kala, no gradation) | |||
---|---|---|---|
nominative | intra | intrat | |
genitive | intran | introjen | |
partitive | intraa | introja | |
illative | intraan | introihin | |
singular | plural | ||
nominative | intra | intrat | |
accusative | nom. | intra | intrat |
gen. | intran | ||
genitive | intran | introjen intrain rare | |
partitive | intraa | introja | |
inessive | intrassa | introissa | |
elative | intrasta | introista | |
illative | intraan | introihin | |
adessive | intralla | introilla | |
ablative | intralta | introilta | |
allative | intralle | introille | |
essive | intrana | introina | |
translative | intraksi | introiksi | |
abessive | intratta | introitta | |
instructive | — | introin | |
comitative | See the possessive forms below. |
From earlier *interus (whence also interior), from Proto-Indo-European *h₁énteros (“inner, what is inside”). Cognates include Sanskrit अन्तर (ántara, “interior”) and Ancient Greek ἔντερον (énteron, “intestine, bowel”), Northern Kurdish hindirr (inside), Persian اندرون (andarun, “inner”).
The change from instrumental/ablative and accusative to accusative only is caused by *-teros used adverbially.
- (Classical Latin) IPA(key): /ˈin.traː/, [ˈɪn̪t̪räː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈin.tra/, [ˈin̪t̪rä]
intrā (+ accusative)
- intrō (verb)
intrā (not comparable)
intrā
- “intra”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “intra”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- intra in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- (ambiguous) within four walls: intra parietes (Brut. 8. 32)
- (ambiguous) within four walls: intra parietes (Brut. 8. 32)
Modified from the original form întra, from Latin intrāre.
a intra (third-person singular present intră, past participle intrat) 1st conj. (intransitive)
- to enter, go in
- (obsolete) to approach someone [with către]
- (obsolete) to associate with, to join [with cu]
16th C., Schei Psalter, folio 38r:
н҄ꙋшеѕꙋюкꙋꙁборꙋⷧ҇ꙟ҆дешерᲄꙋ̀·шікꙋлѣ͏џекᲆл̾къᲄꙋринꙋꙟнᲄрꙋ̀·
- Nu ședzuiu cu zborul în deșertu și cu leage călcătorii nu întru.
- I have not sat with vain persons, neither will I go in with dissemblers. (Psalms 26:4)
- intra în pământ
- intra în vorbă
- intra la apă
- intra la bănuieli
- intra zilele în sac
- intrare
- intrat
- intrător
- intrătură
- reintra
- intra in DEX online—Dicționare ale limbii române (Dictionaries of the Romanian language)
intra