roncar - Wiktionary, the free dictionary


Article Images

Inherited from Old Catalan roncar, from Latin rhonchāre, a verb based on rhonchus, borrowed from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, snoring).

roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronquí, past participle roncat); root stress: (Central, Valencia, Balearic) /o/

  1. to snore
  2. to purr
    Synonym: ronronejar

From Old Galician-Portuguese, from Latin rhonchāre, from rhonchus, from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, snoring).

roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronquei, past participle roncado)

  1. to snore
  2. to roar
    Synonym: bruar
  3. to grunt
    Synonyms: gruñir, roñar

    Conjugation of roncar (c-qu alternation)

Singular Plural
First-person
(eu)
Second-person
(ti / tu)
Third-person
(ele / ela / você)
First-person
(nós)
Second-person
(vós)
Third-person
(eles / elas / vocês)
Infinitive
Impersonal roncar
Personal roncar roncares roncar roncarmos roncardes roncarem
Gerund
roncando
Past participle
Masculine roncado roncados
Feminine roncada roncadas
Indicative
Present ronco roncas ronca roncamos roncades, roncais roncam
Imperfect roncava roncavas roncava roncávamos roncávades, roncáveis, roncávais1 roncavam
Preterite ronquei roncaste, roncache1 roncou roncamos roncastes roncárom, roncaram
Pluperfect roncara roncaras roncara roncáramos roncárades, roncáreis, roncárais1 roncaram
Future roncarei roncarás roncará roncaremos roncaredes, roncareis roncarám, roncarão
Conditional roncaria roncarias roncaria roncaríamos roncaríades, roncaríeis, roncaríais1 roncariam
Subjunctive
Present ronque ronques ronque ronquemos ronquedes, ronqueis ronquem
Imperfect roncasse roncasses roncasse roncássemos roncássedes, roncásseis roncassem
Future roncar roncares roncar roncarmos roncardes roncarem
Imperative
Affirmative ronca ronque ronquemos roncade, roncai ronquem
Negative (nom) nom ronques nom ronque nom ronquemos nom ronquedes, nom ronqueis nom ronquem

From Old Occitan roncar, from Latin rhonchāre, a verb based on rhonchus, borrowed from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, snoring).

roncar (Languedoc, Limousin)

  1. to snore
    Synonym: ronflar
  • Yves Lavalade, Dictionnaire d'usage occitan/français - Limousin, Marche, Périgord, Institut d'Estudis Occitans dau Lemosin, 2010, →ISBN; page 500
  • Diccionari General de la Lenga Occitana, L’Academia occitana – Consistòri del Gai Saber, 2008-2024, page 572.

From Old Galician-Portuguese roncar, from Latin rhonchāre, from rhonchus, from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, snoring), of imitative origin.

  • Hyphenation: ron‧car

roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronquei, past participle roncado)

  1. to snore (to breathe during sleep with harsh noises)
    Synonym: ressonar
  2. to make harsh noises (such as the sound of a car’s engine)
  3. to rumble (to make a low pitched noise)

Inherited from Old Spanish roncar, inherited from Latin rhonchāre, a verb based on rhonchus, borrowed from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, snoring).

  • IPA(key): /ronˈkaɾ/ [rõŋˈkaɾ]
  • Rhymes: -aɾ
  • Syllabification: ron‧car

roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronqué, past participle roncado)

  1. to snore