ادبیات عاشقانه

ادبیات عاشقانه گونه‌ای از ادبیات است که به بیان موضوع و مضمون عاشقانه می‌پردازد. در ادبیات فارسی، ادبیات عاشقانه زیرمجموعهٔ ادبیات غنایی قرار می‌گیرد. مثنوی و به‌ویژه مثنوی‌های عاشقانه در سبک عراقی شعر فارسی فراوان است. از شاعران شعر عاشقانه می‌توان به سعدی و قاآنی اشاره کرد. مشهورترین منظومه‌های عاشقانه ادبیات فارسی عبارتند از:

• بیژن و منیژه : ابوالقاسم فردوسی
• زال و رودابه : فردوسی
• زهره و منوچهر : ایرج میرزا
• حسن و دل : فتاحی نیشابوری (محمد بن یحیی سیبک)
• خسرو و شیرین : نظامی گنجوی
• خورشید و مهپاره : طبیب قمی
• شیخ صنعان و دختر ترسا : عطار نیشابوری
• عزیز و غزال : سید اشرف‌الدین حسینی (نسیم شمال)
• گل و نوروز : خواجوی کرمانی
• لیلی و مجنون : نظامی گنجوی
• مهر و ماه : جمالی دهلوی
• مهر و مشتری : عصار تبریزی
• ناظر و منظور : وحشی بافقی
• ورقه و گلشاه : عیوقی
• ویس و رامین : فخرالدین اسعد گرگانی
• همای و همایون : خواجوی کرمانی
• یوسف و زلیخا : جامی^[۱]
• جمشید و خورشید : مستور بیگدلی

نمایشنامه تراژدی مرگ ایرن شرح درآمیختگی پرحادثه و پر از عشق و نفرت دو سردار دلیر و لایق به نام‌های بهمن و بهرام از یک طرف و خواهران ایلا و ایرن و مادرشان از سوی دیگر است. سردار بهمن، کامیاب از عشق ایرن، برای فرماندهی ارتش ایران در جنگ سهمگین با چین برگزیده می‌شود، پیروزمندانه تا پایتخت چین پیش می‌رود و آنگاه با توطئه و همدستی بهرام و ایلای کین‌دار و چرخاچرخ روزگار کشته می‌شود. با این رخداد، گام به گام دوزخی هولناک پدیدار می‌شود.

• جلالی پندری، یدالله (۱۳۹۱). «شعر فارسی، ادوار». در اسماعیل سعادت. دانشنامهٔ زبان و ادب فارسی. ج. چهارم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۲۱-۷.

• معرفی رمان های عاشقانه ایرانی
• رمان های عاشقانه
• رمان چیست؟