ծղրիդ — Վիքիբառարան

• ՄՀԱ՝ [t͡sʁɾid]

Դասական ուղղագրութեամբ՝ ծղրիդ

վանկեր՝ ծըղ•րիդ 

Թերևս բնաձայնական կազմություն. հմմտ. բարբառային ծղրալ «ծղրիդի ձայն հանել», այլև ծղրտալ։

Գոյական

1. ուղղաթևների ընտանիքին պատկանող միջատ, որ թևերը միմյանց քսելով ծղրոց է առաջացնում

1. (կենդբ․) ճռիկ, արուսիկ

• Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
• Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
• Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
• Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։