Wacław Wysocki: Różnice pomiędzy wersjami – Wikipedia, wolna encyklopedia

Usunięta treść Dodana treść

Wacław Wysocki (ur. 8 września 1894, zm. 11 lipca 1964^[1]) – polski działacz państwowy i partyjny, od kwietnia do lipca 1945 prezydent Elbląga.

Życiorys

Urodził się na Wileńszczyźnie, wiele lat mieszkał w Leningradzie, gdzie skończył szkołę techniczną. Przed II wojną światową pracował w Warsztatów Portowych Marynarki Wojennej w Gdyni. Wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, w marcu 1945 wysłany do Elbląga wraz z Morską Grupą Operacyjną (jednostką podległą PKWN zajmującą się organizacją władzy na ziemiach zdobytych od III Rzeszy)^[2]. 2/3 kwietnia 1945 objął stanowisko pierwszego polskiego prezydenta Elbląga z nadania inspektora Okręgu Zachodniego Prus Wschodnich Mieczysława Borowieckiego, którego był sekretarzem^[3]. Zakres jego władzy był ograniczony przez samowolę wojskowych Armii Czerwonej kontrolujących zakłady przemysłowe. 19 maja 1945 otrzymał klucze do miasta od radzieckich władz okupacyjnych^[4]. W wyniku wewnątrzpartyjnych intryg już w lipcu 1945 faktycznie odsunięto go od sprawowania władzy (zarzucano mu m.in. brak zaangażowania w akcję przesiedleńczą i odbudowę zakładów przemysłowych, uległość wobec Sowietów, a także malwersacje finansowe współpracowników). W sierpniu 1944 usunięty z PPR po postępowaniu sądu koleżeńskiego, ostatecznie później oczyszczono go z zarzutów, a w listopadzie 1948 przywrócono w szeregi partii. Później pracował jako kierownik techniczny w „Kutrze Elbląskim” (potem pod nazwą Spółdzielnia Pracy im. J. Marchlewskiego, przedsiębiorstwo produkcji mebli drewnianych)^[1].

Pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni^[1][5].

Przypisy