Bronisław Panek


Współtwórcy projektów Fundacji Wikimedia

Article Images

Bronisław Panek (ur. 17 lutego 1892 w Palikówce, zm. 18 listopada 1963 w Pręgowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Bronisław Panek
Ilustracja
Bronisław Panek (przed 1934)
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1892
Palikówka

Data i miejsce śmierci

18 października 1963
Pręgowo

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

27 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Urodził się 17 lutego 1892 w rodzinie Józefa i Marii z d. Jachowicz[1]. W 1912 w Rzeszowie ukończył gimnazjum[2]. Służył w Legionach Polskich podczas I wojny światowej jako sierżant VI batalionu 1 pułku piechoty[2]. W grudniu 1918 dowodził 5 kompanią w grupie ppłka Leopolda Lisa-Kuli. Dwukrotnie ciężko ranny na froncie ukraińskim, w roku 1919 i 1920[2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w szeregach 23 pułku piechoty. Został odznaczony Orderem Virtuti Militari. 30 lipca 1920 roku został mianowany – warunkowo aż do zakończenia prac przez Komisję Weryfikacyjną z dniem 1 maja 1920 roku – porucznikiem w piechocie[3]. 14 października 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1129. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Następnie pełnił służbę w 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kowlu[6][7].

30 września 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[8]. 10 października tego roku został przydzielony do 29 Batalionu Odwodowego w Suwałkach. Zatwierdzany był 17 listopada 1927 roku i 7 kwietnia 1928 roku jako kwatermistrz w składzie komisji gospodarczej batalionu. 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9].

11 maja 1928 roku został przeniesiony z KOP do 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty na stanowisko oficera sztabu[10][11]. Następnie w 74 pułku piechoty w Lublińcu na stanowisku dowódcy batalionu[12]. W 1932 roku ówczesny inspektor armii generał dywizji Edward Śmigły-Rydz wystawił mu następującą opinię służbową: „charakter prawy, ustalony, zamknięty w sobie. Solidny. Wykształcenie wojskowe więcej niż przeciętne. Duży zmysł taktyczny. Pracuje nad sobą, interesuje się żołnierzem. Materiał na dowódcę pułku. Wybija się ponad przeciętność”[13].

27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. 4 lipca 1935 roku otrzymał przeniesienie do 27 pułku piechoty w Częstochowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15]. Od 17 lipca 1935 roku do 15 lipca 1936 roku pełnił obowiązki dowódcy pułku[16]. Od 1 kwietnia 1938 roku nazwa zajmowanego przez niego stanowiska służbowego brzmiała: „I zastępca dowódcy pułku”. Od listopada 1938 roku do marca 1939 roku pełnił obowiązki dowódcy pułku w zastępstwie pułkownika dyplomowanego Franciszka Tomsa-Zapolskiego, który przebywał na Kursie Doskonalącym dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Wiosną 1939 roku, po ukończeniu przez pułkownika Tomsa-Zapolskiego kursu i przeniesieniu go na stanowisko kwatermistrza Okręgu Korpusu Nr V, objął dowództwo 27 pułku piechoty. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku w obronie Częstochowy, a następnie pod Janowem i Tomaszowem Lubelskim. Po kapitulacji był jeńcem wojennym Oflagu II C Woldenberg, a następnie Oflagu VII A Murnau. Pod koniec maja 1947 wrócił do kraju, a rok później rozpoczął pracę w fabryce papieru w Łapinie. Zmarł 18 listopada 1963 roku w Gdańsku, trzy dni później został pochowany na cmentarzu w Pręgowie.

W maju 2018 grób podpułkownika został poddany renowacji[17].

  1. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 34 z 8 września 1920 roku, poz. 807.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 40 z 20 października 1920 roku, poz. 960.
  5. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 56.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 266, 414.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 244, 414.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 329.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 178.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 182.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 602.
  13. ↑ Opinie Marszałka J. Piłsudskiego i marszałka E. Rydza-Śmigłego o oficerach, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/117, s. 159-160.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 66.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
  16. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 365.
  17. ↑ Danuta Strzelecka: Pręgowo. Śladami historii: zapomniany grób bohatera września 1939 roku odnowiony przez pasjonatów historii. Naszemiasto.pl, 2018-06-16. [dostęp 2018-09-04].
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 7.
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 3.
  21. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1935, s. 19.