Jerzy Kamiński (powstaniec)

Jerzy Kamiński, pseud. „Światowid-Byczyński” (ur. 5 lutego 1924 w Kaliszu, zm. 30 sierpnia 2018^[1] w Warszawie) – polski inżynier i żołnierz AK, major Wojska Polskiego w stanie spoczynku, jako ppor. ostatni dowódca 3 plutonu 4 kompanii Zgrupowania Bartkiewicza w powstaniu warszawskim^[2], odznaczony m.in. orderem Virtuti Militari^[3] i Krzyżem Walecznych.

Jerzy Kamiński

„Światowid-Byczyński”

Jerzy Kamiński podczas odznaczania Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari
major
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1924 Kalisz
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 2018 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Narodowe Siły Zbrojne
Stanowiska	dowódca Zgrupowania Bartkiewicza
Główne wojny i bitwy	powstanie warszawskie
Odznaczenia

Urodził się w Kaliszu z ojca Wacława Kamińskiego i matki Marii (z domu Mejer) jako najstarszy z trójki dzieci. Dorastał mieszkając z rodzicami w ich kamienicy na ulicy Sukienniczej 9.

Działał w konspiracji od 1942 roku. Do Narodowych Sił Zbrojnych został zaprzysiężony w Leszczynach koło Garwolina pod pseudonimem "Światowid-Byczyński". W maju 1944 roku walczył w partyzantce NSZ w okolicach Ćmielowa w Górach Świętokrzyskich^[4].

W trakcie Godziny „W” przebywał z plutonem OS NSZ pod dowództwem kpt. "Romana" na placu Dąbrowskiego 5, skąd rozpoczął atak. W pierwszych godzinach powstania zdobył swój pierwszy pistolet maszynowy. Następnie brał udział w szturmie na budynek PAST-y, a także uczestniczył w obronie ulicy Królewskiej. Pod koniec września został awansowany na dowódcę 3 plutonu, a jeszcze przed upadkiem powstania do stopnia podporucznika. Został odznaczony Krzyżem Walecznych, a także Krzyżem Srebrnym orderu Virtuti Militari przez gen. Tadeusza "Bora"-Komorowskiego, jednak z powodu zaginięcia dokumentacji odznaczenia, nie zostało ono oficjalnie uznane. Po upadku powstania trafił do niewoli wraz z 4 kompanią do obozu Stalag XIB w Fallingbostel, skąd następnie był przenoszony do oflagów: Bergen-Belsen, Grossborn-Westfalenhof, Sandbostel, Lubeka. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku powrócił do rodzinnego Kalisza, gdzie ponownie zamieszkał z rodzicami w kamienicy przy ulicy Sukienniczej.

Ukończył Politechnikę Warszawską ze stopniem magistra inżyniera budownictwa, a następnie rozpoczął pracę jako konstruktor budowlany w biurze projektów mieszczącym się przy ulicy Królewskiej. Nie ujawnił władzom PRL swojej przeszłości wojennej, skutkiem czego został wezwany w trakcie studiów na obowiązkowe szkolenie wojskowe.

Jeszcze podczas pobytu w Niemczech poznał Waleriana Klimowicza, ojca swojej przyszłej żony, Teresy z którą miał dwóch synów. Po ślubie przeprowadzili się na ulicę Sulkiewicza w Warszawie, jednak wkrótce zostali stamtąd eksmitowani ze względu na budowę inwestycji rządowej na ich działce. Następnie przeprowadzili się na Bielany.

W 2012 został oficjalnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari przez prezydenta Bronisława Komorowskiego.