Duży, majestatyczny orzeł; w locie charakteryzuje się z pozoru dość długimi skrzydłami. Długość ciała: 75–85 cm; rozpiętość skrzydeł: 180–215 cm. Dorosłe ptaki wydają się jednolicie ciemne, ale przy dobrej widoczności zauważalne ciemnobrązowe upierzenie. Charakterystyczna jest biała plama na barkówkach i biały przedni brzeg skrzydeł, jasnożółty kark i potylica. Młode ptaki czerwonobrązowe, z ciemnymi lotkami i ciemnym ogonem; sterówki, lotki oraz duże pokrywy skrzydłowe z jasnymi końcami.
Środowisko
Występuje w luźnych zadrzewieniach, w okolicach pól uprawnych.
Rozród
Gniazdo to wielka konstrukcja z patyków, umieszczona na drzewie, rzadko na słupie energetycznym, nigdy na klifie. W zniesieniu 1–4 jaja, zwykle 2 lub 3. Wysiadywaniem zajmuje się niemal wyłącznie samica. Inkubacja rozpoczyna się od zniesienia pierwszego jaja i trwa 39–42 dni. Wśród piskląt silnie rozwinięty jest kainizm[6].
Pożywienie
W dużej części zasięgu podstawę jego diety stanowią króliki, na wilgotniejszych obszarach – ptaki do rozmiarów flaminga[6].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje orła iberyjskiego za gatunek narażony (VU – vulnerable). Ptak ten był bliski wymarcia – w latach 60. XX wieku żyło jedynie około 30 par. Dzięki podjętym działaniom ochronnym i wspomagającym oraz reintrodukcjom populacja zaczęła się systematycznie zwiększać. W 2016 roku liczebność populacji szacowano na około 970 dorosłych osobników (czyli 485 par lęgowych). Trend liczebności populacji nadal jest wzrostowy[2].
↑Aquila adalberti, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-11-09].