Stanisław Przybysz
Współtwórcy projektów Fundacji Wikimedia
Article ImagesStanisław Przybysz (ur. 27 września 1903 w Dąbrowie, zm. 20 maja 1978 w Krakowie) – polski urzędnik administracji państwowej i samorządowej, burmistrz Chełmna, wicewojewoda krakowski.
Data i miejsce urodzenia |
27 września 1903 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 maja 1978 |
burmistrz Chełmna | |
Okres |
od 7 czerwca 1945 |
Poprzednik |
Józef Trembicki |
wicewojewoda krakowski | |
Okres |
od 1947 |
Odznaczenia | |
Urodził się w rodzinie Antoniego, urzędnika, i Wiktorii z Bosiackich. Walczył w szeregach powstańców wielkopolskich. Egzamin dojrzałości zdał w 1920 w Inowrocławiu w trybie eksternistycznym, w latach 1923–1925 odbył służbę wojskową w Chełmnie. Większość lat pracy zawodowej przed wojną spędził w Inowrocławiu, gdzie był sekretarzem lokalnych struktur Związku Inwalidów Wojennych, Wdów i Sierot, a od 1934 pracownikiem Zarządu Miejskiego.
W czasie kampanii wrześniowej trafił do obozu jenieckiego, z którego zdołał zbiec. Do chwili aresztowania przez Gestapo (w styczniu 1942) pracował w cukrowni w Mątwach (Inowrocław). Więziony był w poznańskim Forcie VII, następnie w Żabikowie, wreszcie w obozie koncentracyjnym Gross-Rosen i jego filii Fünfteichen. Wyzwolony 23 stycznia 1945 przez Armię Czerwoną[1].
7 czerwca 1945 został burmistrzem Chełmna, zastępując tymczasowo pełniącego tę funkcję Józefa Trembickiego. Był działaczem Polskiej Partii Robotniczej, wchodził w skład Komitetu Miejskiego partii w Chełmnie. W uznaniu udanej pracy na stanowisku burmistrza w trudnym okresie powojennym w 1947 przeniesiony został na stanowisko wicewojewody krakowskiego. W Krakowie pozostał już na stałe, w połowie lat 50. przechodząc do pracy na Politechnice Krakowskiej. Był dyrektorem administracyjnym i ds. inwestycji uczelni. W 1973 został mianowany na stopień podporucznika.
Był żonaty z Anną z Nowickich (1903–1984), z którą miał córkę Melanię po mężu Drzewicką (1930–2001)[2], absolwentkę Politechniki Krakowskiej.
Zmarł 20 maja 1978 w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera LXIX-płn-1)[2].
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (16 kwietnia 1949)[3]
- Krzyż Walecznych (1939)
- Medal Niepodległości (17 marca 1938)[4]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy (20 marca 1974)[1]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[5]
- ↑ a b Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym [online], powstancy-wielkopolscy.pl [dostęp 2024-01-22].
- ↑ a b Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2024-01-22].
- ↑ M.P. z 1949 r. nr 35, poz. 500 „za zasługi położone na polu organizacji Ruchu Oporu w obozach i pomocy współwięźniom”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 – Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. Nr 0/165 – na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
- Ryszard Sudziński, Chełmno w Polsce Ludowej (1945–1970). Stosunki społeczno-polityczne, organy administracji i samorządu terytorialnego, [w:] Dzieje Chełmna. Zarys monograficzny (pod redakcją Mariana Biskupa), Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa-Poznań-Toruń 1987, s. 348, 353.
- Stefan Rafiński, Chełmiński słownik biograficzny, Wydawnictwo Muzeum Ziemi Chełmińskiej, Chełmno 2006, s. 147.